Zbadajmy strukturę i funkcję oczu

Budowa i funkcja oka jest dość złożona. Główną funkcją oka jest regulowanie ilości światła wpadającego do oka i pomaganie nam w wyraźnym widzeniu obiektów, zarówno bliskich, jak i dalekich. Ludzie widzą, ponieważ oczy nieustannie tworzą obrazy i szybko przekazują sygnały do ​​mózgu.

Oczodoł to jama kostna zawierająca gałkę oczną, mięśnie, nerwy, naczynia krwionośne i inne struktury, które pomagają wytwarzać i odprowadzać łzy. Oczodoły mają zwykle kształt gruszki.

Na zewnątrz gałki ocznej znajduje się stosunkowo twarda, biała warstwa zwana twardówką (biała).

W pobliżu przedniej części oka twardówka pokryta jest cienką, przezroczystą błoną zwaną spojówką, która biegnie do krawędzi rogówki. Spojówka pokrywa również wilgotną powierzchnię powieki i gałki ocznej.

Światło wpada do oka przez rogówkę, błonę przed tęczówką i źrenicę. Rogówka chroni oko i działa jak soczewka, pomagając skupić obrazy na siatkówce. Dzięki temu możemy zobaczyć obraz.

Po przejściu przez rogówkę światło przejdzie przez źrenicę (czarny okrągły otwór w środku oka).

Tęczówka – zabarwiona błona otaczająca źrenicę – pomaga zrównoważyć ilość światła wpadającego do oka. Tęczówka przepuszcza więcej światła do oka (poprzez rozszerzenie źrenicy), gdy otoczenie jest ciemne i przepuszcza mniej światła do oka (poprzez zwężenie źrenicy), gdy otoczenie jest jasne. Mechanizm rozszerzania źrenic przypomina aperturę obiektywu aparatu fotograficznego, gdy zmienia się światło otoczenia. Wielkość źrenicy jest kontrolowana przez mięśnie zwieracza i rozszerzacza źrenicy.

Za tęczówką znajduje się soczewka. Zmieniając kształt soczewka pomaga skupić światło na siatkówce. Dzięki działaniu małych mięśni (ciała rzęskowego) soczewka staje się grubsza, aby wyraźnie widzieć bliskie obiekty i cieńsza, aby wyraźnie widzieć odległe obiekty.

Siatkówka zawiera światłoczułe komórki (fotoreceptory) i naczynia krwionośne, które je odżywiają. Najbardziej wrażliwą częścią siatkówki jest plamka, w której znajdują się miliony warstw fotoreceptorów (zwłaszcza czopków). Ponieważ gęstość tych komórek obecnych w plamce jest bardzo duża, obrazy, które widzimy, również stają się bardziej szczegółowe. Ludzie często porównują gęstość stożka do megapikseli w aparatach cyfrowych, im więcej komórek, tym wyższa rozdzielczość.

Każdy fotoreceptor jest powiązany z włóknem nerwowym. Nerwy pochodzą z fotoreceptorów, które są połączone razem, tworząc nerw wzrokowy. Tarcza wzrokowa, początek nerwu o tej samej nazwie, znajduje się za okiem.

Fotoreceptory przekształcają obrazy w sygnały elektroniczne, które są wysyłane do mózgu przez nerw wzrokowy. Istnieją 2 rodzaje fotoreceptorów: pręciki i czopki.

Za szczegółowość, ostrość i kolorystykę obrazu odpowiadają stożki. Komórki te są skoncentrowane głównie w plamce żółtej.

Pręciki są odpowiedzialne za widzenie peryferyjne oraz w warunkach słabego oświetlenia. W porównaniu z szyszkami komórki te są liczniejsze i bardziej wrażliwe na światło. Jednak nie są one specyficzne dla koloru i obsługują szczegóły obrazu, takie jak stożki. Pręciki są skoncentrowane głównie na obrzeżach rogówki.

Gałka oczna jest również podzielona na dwie części, z których każda wypełniona jest płynem szklistym. Ciśnienie wytworzone przez płyn pomaga gałce ocznej zachować jej pierwotny kształt.

Część przednia (komora przednia oka) rozciąga się od wnętrza rogówki do przedniej powierzchni soczewki i jest wypełniona cieczą wodnistą, która odżywia struktury wewnątrz oka. Przednia komora podzielona jest na 2 komory. Komora przednia rozciąga się od rogówki do tęczówki. Tylna komora rozciąga się od tęczówki do soczewki. Zwykle ciecz wodnista wytwarzana jest w komorze tylnej, przemieszczając się powoli od źrenicy do komory przedniej. Płyn następnie opuszcza gałkę oczną przez kanały znajdujące się w miejscu, w którym tęczówka styka się z rogówką.

Tylna komora oka rozciąga się od tylnej części soczewki do siatkówki. Zawiera galaretowatą ciecz zwaną ciałem szklistym.

Obraz struktury oka

Śledź ścieżkę przewodzenia wzrokowego

Sygnały nerwowe przemieszczają się z oka wzdłuż odpowiedniego nerwu wzrokowego i innych nerwów (zwanych ścieżką nerwu wzrokowego) do tylnej części mózgu, gdzie obrazy są interpretowane. Dwa nerwy wzrokowe spotykają się na nerwie wzrokowym, czyli obszarze za okiem, tuż przed przysadką mózgową i tuż poniżej przedniej części mózgu (mózgu). Tam nerw wzrokowy w każdym oku jest podzielony, a połowa włókien nerwowych z każdej strony przechodzi na drugą stronę i przechodzi do tylnej części mózgu. Dlatego prawy mózg otrzymuje informacje z obu nerwów wzrokowych dla widzenia prawego i lewego mózgu dla widzenia lewego. Centralna część widzenia, która często zachodzi na siebie, jest widziana przez oboje oczu (tzw. wizja obuoczna).

Każde oko będzie obserwowało obiekt pod wieloma różnymi kątami. W związku z tym informacje, które mózg otrzymuje z oczu, również się różnią, chociaż te informacje często się pokrywają. Mózg interpretuje informacje, aby stworzyć kompletny obraz.